Zamiast wciąż na coś czekać, zacznij żyć - właśnie dziś. Jest o wiele później, niż ci się wydaje. Porywająca i wzruszająca opowieść o dwóch facetach z zupełnie różnych światów i o spotkaniu, które jednemu z nich ocaliło życie. Prawdziwa historia przyjaźni księdza Jana Kaczkowskiego, łamiącego stereotypy charyzmatycznego duchownego, i Patryka Galewskiego, recydywisty, a dziś szefa kuchni, chwyta za serce i inspiruje. Patryk nie miał łatwego startu w życiu. Karierę przestępcy rozpoczął, mając dwanaście lat. Wydawało się, że jego życie już zawsze będzie toczyć się w zawiasach, między kolejnymi odsiadkami, jednak gdy wyrokiem sądu trafia do pracy w puckim hospicjum, poznaje ks. Jana Kaczkowskiego, który odmieni jego los na zawsze. Gdyby ktoś mnie zapytał, jaka rzecz jest symbolem moich życiowych wyborów, to odpowiedziałbym, że petarda. Bo moja kariera przestępcy rozpoczęła się od włamania do kiosku z petardami i fajerwerkami. Przez petardy zostałem przestępcą, aż pewnego dnia poznałem kulawego i prawie ślepego klechę, którego najsłynniejszym tekstem jest ten o życiu na pełnej petardzie. Bomba, prawda? Ks. Kaczkowski, niezwykły dziwak, traktowany lekceważąco przez ważne eminencje, miał podejście do młodych gniewnych. Angażował chłopaków z zawodówki, na pozór twardych buntowników, do pomocy chorym. Działając często w niekonwencjonalny sposób, jaki nie przystoi księżom, zjednywał serca i zyskiwał popularność. Powieść Maciej Kraszewskiego to historia wywrotowej przyjaźni, która nie miała prawa się wydarzyć, a zdarzyła się naprawdę. To pełna autentycznych emocji opowieść o życiu, które daje w kość, o wierze, który czyni cuda, i o przyjaźni, która może zmienić życie. Chcę opowiedzieć prawdę. Moją historię. Dziś jestem człowiekiem. Jestem ten sam, ale nie taki sam. Pewnie będziecie zdziwieni, że tak lekko i dowcipnie opowiadam. Znalazł się ktoś, kto poznał tę nieprawdopodobną historię i postanowił ją opowiedzieć. – Patryk Galewski Patryk opowiedział mi swoje życie. Odbyłem mnóstwo rozmów z rodzicami, rodzeństwem i ludźmi, którzy dobrze znali Jana Kaczkowskiego. Sam go znałem, przegadaliśmy wiele razy wiele godzin. Obejrzałem prawdopodobnie wszystkie materiały na YouTubie. Jak opowiedzieć tę historię? Jan chciałby dużo humoru, dystansu, sarkazmu. Chciałby wszystkich najważniejszych słów, które wypowiadał w telewizjach, pisał w książkach. Jego przesłanie i jego misja trwają także na kartkach tej książki. – Maciej Kraszewski [lubimyczytac.pl, 2022]

Jest człowiekiem, który nie boi się podejmować rzeczy niemożliwych. To, że zostanie doktorem medycyny, miał przepowiedzieć mu pewien cysters podczas chrztu. Słowa się spełniły, bo Paweł Grabowski o byciu lekarzem marzył od najmłodszych lat. W przejmującej rozmowie opowiada Agacie Puścikowskiej o swoim lekarskim powołaniu, walce o pacjentów oraz o momentach, które sprawiły, że zmienił swoje życie i przeniósł się z Warszawy na Podlasie. Założył tam pierwsze w Polsce wiejskie hospicjum domowe, a następnie hospicjum stacjonarne w maleńkiej Makówce. W książce dzieli się podlaską codziennością, opisuje blaski i cienie systemu opieki zdrowotnej w kraju. Z humorem, ale przede wszystkim poruszająco, opowiada o cudach i znakach Pana Boga oraz daje nam lekcje, jak być prawdziwym świadkiem miłości i nadziei we współczesnym świecie. Warto poznać tego lekarza, poetę, ikonopisa i pszczelarza w jednym. Paweł Grabowski – urodzony w 1964 roku w Krakowie. Absolwent Wydziału Lekarskiego Collegium Medicum UJ w Krakowie. Chirurg szczękowo-twarzowy, specjalista medycyny paliatywnej, bioetyk. Założyciel i Prezes Fundacji Hospicjum Proroka Eliasza w Makówce. Laureat I nagrody „Okulary ks. Kaczkowskiego. Nie widzę przeszkód”. Prywatnie właściciel trzech dobermanów, hodowca pszczół, poeta, a także twórca ikon. Agata Puscikowska – urodzona w 1979 roku w Warszawie. Reportażystka, felietonistka, autorka książek oraz audycji radiowych, scenarzystka filmów dokumentalnych. [www.azymut.pl, 2024]

Grzegorczyk doskonale zna prawdę wyrażoną przez Sartre'a, że człowiek może być piekłem dla drugiego. Fascynują go jednak te historie, kiedy staje się on dla drugiego człowieka niebem. Ludzie są jak akrobaci rozpięci między życiem i śmiercią. Nierzadko muszą wykonać najważniejsze salto w chwili, gdy są najsłabsi. Ta książka uzdrowiła setki osób. Wielu po jej lekturze zastało wolontariuszami w hospicjach. Autor "Niebo dla akrobaty" ma niespotykany dar wywoływania łez, i uśmiechu. Humor zawsze u niego oczyszcza i zbawia. Swoje opowidania umiejcowił w hospicjum, ale to nie jest najważniejsze - one dzieją się w sercu. Bohaterowie przeżywają swoje ostatnie chwile, które często zawierają więcej treści niż wszystko, co przeżyli do tej pory. To czas podarowany od losu, od Boga czy drugiego człwoieka. Stają wobec wyzwań, którym w normalnych warunkach by nie podołali. I wychodza zwycięsko. Grzegorczyk stworzył nieprawdopodobną galerię postaci, od kloszarda po profesora muzyki. Wszystkich łączy wspólny mianownik - talent człowieczeństwa. Jedyny talent, z jakiego zostaniemy rozliczeni. Na jego rozkwit nieraz potrzeba całego życia, a niekiedy wystarczy parę dni. Ale nigdy właściwie się to nie dzieje bez pomocy drugiego. [Okładka]

Artur i Eliza są małżeństwem z kilkunastoletnim stażem. W ostatnim czasie oddalili się od siebie, a tym, co łączy ich najmocniej, jest wychowywanie zbuntowanej, nastoletniej córki. Pewnego zimowego wieczoru Arturowi, który pracuje jako taksówkarz, trafia się nietypowy kurs. Ma zawieźć nieznajomą kobietę do miejsca, z którego się nie wraca. Kiedy na koniec kursu pasażerka oświadcza, że jeszcze się kiedyś spotkają, mężczyzna jest zaskoczony i raczej w to nie wierzy. Sabina zbliża się do kresu swojego życia. W związku z zaawansowanym wiekiem i postępującą chorobą podejmuje trudną, ale konieczną decyzję. Zostawia swoje mieszkanie i przenosi się do miejskiego hospicjum, w którym czas odmierza liczba dni, jakie pozostały jej do przeżycia. W otoczeniu obcych ścian i nieznajomych ludzi czas upływa jej głównie na wspominaniu przeszłości, a jedynym pragnieniem jest nawiązanie kontaktu z zamieszkującą w innym kraju wnuczką Heike. Kobiety nie miały szansy wcześniej się spotkać, ponieważ dawno temu drogi Sabiny i jej syna Piotra ? ojca Heike rozeszły się na zawsze. Wiązał się z tym pewien pilnie strzeżony, rodzinny sekret. Czy Sabina zdąży spotkać się z wnuczką? Czy uda się rozwikłać ostatnią tajemnicę? Jaką rolę odegra w tym taksówkarz Artur i jego żona Eliza? Historia o tym, że sekrety mogą mieć niszczycielską moc, ale zawsze jest nadzieja na pojednanie [www.azymut.pl, 2024]

Autor bestsellerowego Nieba dla akrobaty, nazwanego dekalogiem nadziei, rozmawia po latach z bohaterami swej książki. Gorzowskie hospicjum św. Kamila, które widział kiedyś jako niebo, które fascynowało go solidarnością w niesieniu pomocy choremu, zdało mu się po powrocie inne. Między ludzi wkroczyły ambicje, zmęczenie, wypalenie. Grzegorczyk o mało co uległby pokusie, aby uciec i ocalić lepsze wspomnienia. Ale na dnie tego kryzysu zauważył tę wartość największą i niezmienną - chorego. Tak samo bezradny i oczekujący na drugiego, mogący dać nagrodę - uśmiech, który zawsze będzie powracał. Na koniec zobaczył, że ten kryzys, jest glebą, która rodzi nowe owoce. I znowu nadleciały anioły. Grzegorczyk nigdy nie pisze laurek, uznaje, że życie jest piękne i święte takie, jakie jest nie ma potrzeby, by je pudrować. [Okładka]